2.12 Το φυσικό σώμα μετά θάνατο

Οι διαφορετικές κοινωνίες έχουν διαφορετικές προτιμήσεις ως προς τον τρόπο με τον οποίον μεταχειρίζονται το φυσικό σώμα μετά το θάνατο.

Αυτές οι προτιμήσεις συσχετίζονται με τη διατήρηση των εθίμων. Η προτίμηση για οποιαδήποτε από τις τρεις μεθόδους δεν έχει επιπτώσεις στη ανακληθήσα ψυχοπνευματική οντότητα (νεκρό).

Μετά το θάνατο, η υλική οντότητα (το φυσικό σώμα) δεν παίζει κανέναν ρόλο στην εξέλιξη ή την πρόοδο της ανακλημένης ψυχοπνευματικής οντότητας, γι’ αυτό δεν πρέπει αυτό να απασχολεί τις σκέψεις σας.

2.9 Το Πνεύμα δημιουργήθηκε από το Θεό

Ο Θεός δεν είναι Πνεύμα.
Μόνο το Άγιο Πνεύμα έχει τον έλεγχο του Πνεύματος. Αυτό επιτρέπει την Φώτιση του ανθρώπου. Όταν μιλάμε για τον Άναρχο δεν του προσδίδουμε επίθετα αγνώστου περιεχομένου.
Κανένας από τους Αρχηγούς του Πνευματικού Κόσμου δεν μπορεί να αναλύσει τον Άναρχο, τότε πώς μπορούν οι θνητοί να σκέφτονται ότι είναι Πνεύμα;
Το Πνεύμα είναι δημιούργημα του Ανάρχου, για τη διάκριση των οντοτήτων και τη μέτρηση του ψυχικού τους σθένους.

2.8 Ψυχανάλυση (ψυχή-ανάλυση) του πνεύματος

Το πνεύμα δεν μπορεί να αναλύσει την ψυχή, αλλά η ψυχή μέσω της δυνάμεως της μπορεί να αναλύσει το πνεύμα. Όταν αυτό συμβαίνει η ψυχή έχει άμεση επιρροή στο πνεύμα.
Όταν ο άνθρωπος λαμβάνει Φώτιση Άνωθεν και προσαρμόζεται σε αυτήν, τότε αποκτά ψυχικό σθένος και ελέγχει το πνεύμα, αφού πρώτα το έχει αναλύσει.
Η διαστροφή του πνεύματος εξουδετερώνεται, επειδή η ψυχή έχει διεισδύσει και κατακτήσει το πνεύμα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το πνεύμα να λειτουργεί σύμφωνα με τη θέληση της ψυχής.
Αυτό συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους διότι είναι οι ακατέργαστοι αδάμαντες, που ο Θεός διαπλάθει και όταν η ψυχή και το πνεύμα συνεργάζονται μεταξύ τους, αυτή η ενέργεια είναι θεία φώτιση προς τους άλλους.

2.7 Ψυχικό Σθένος

Ο Άρχων Φαράχ καθορίζει ψυχικό σθένος ως «ισχυρή αντοχή της ψυχής που επιβάλλει».

Όταν ο άνθρωπος δεν έχει ψυχικό σθένος δεν είναι ικανός να ξέρει που πηγαίνει και τι κάνει. Το πηδάλιο της ανθρώπινης οντότητας είναι η ψυχή, αλλά εάν ένας ισχυρός και πεπειραμένος καπετάνιος δεν ελέγχει το τιμόνι, τότε πλέει εκτός πορείας.
Όταν το πνεύμα είναι ισχυρότερο τότε, χωρίς περιορισμούς, ο άνθρωπος οδεύει στην αβεβαιότητα και πολλές φορές αυτή η αβεβαιότητα μετατρέπεται σε τελευταία στιγμή της ζωής του.

2.6 Ύλη και Πνεύμα, Αντικρουόμενες Δυνάμεις

Όλοι ξέρουμε ότι η ύλη συμβαδίζει πολύ με τις αισθήσεις μας, ενώ η πνευματική ισχύς είναι περισσότερο ελκυστική στο πνεύμα. Επομένως, οι δύο αντικρουόμενες δυνάμεις στη γη είναι η ύλη και το πνεύμα.
Η ψυχή συντηρεί το πνεύμα και η ύλη συντηρεί τη σάρκα. Αυτές οι αντικρουόμενες δυνάμεις συμπλέκονται, για να επιβληθεί η μια της άλλης.
Εάν το πνεύμα έχει Πίστη και Αγάπη θα κερδίσει, διαφορετικά θα παραμείνει στάσιμο.

2.4 Ψυχή και Πνεύμα

Η ψυχή είναι μία απειροελάχιστη ποσότητα της πνοής του Θεού.
Είναι η κινητήριος δύναμη, που ενδυναμώνει και αναζωογονεί τα πάντα. Δεν μπορεί να αναλυθεί. Επομένως, ο άνθρωπος έχει μέσα του τη δύναμη της θεότητας.
Αυτή η δύναμη δεν επηρεάζει τις αποφάσεις του ανθρώπου.

Το πνεύμα είναι μια λεπτή ουσία του Σύμπαντος όπου η ο ίδια αποφασίζει το πεπρωμένο της ανθρώπινης οντότητας.

2.2. Ποιος είναι ο άνθρωπος;

Ο άνθρωπος είναι ένα μόριο του Σύμπαντος. Είναι μια υλική οντότητα που συνδέεται αχώριστα με μια ψυχή και ένα πνεύμα. Δηλαδή η οντότητα είναι κατά δύο τρίτα Ουράνια και κατά ένα τρίτο γήινη.
Όπως παρατηρείτε, το Ουράνιο υπερέχει και επομένως ο άνθρωπος έχει ένα συγκεκριμένο πεπρωμένο στη γη, που δεν είναι άλλο από το να ανέλθει τελειοποιημένος στον Ουρανό.

Γιατί το ένα τρίτο της οντότητας (σώμα) το οποίο είναι γήινο ,επικρατεί των δύο τρίτων που είναι Ουράνια;

1.17 Η Φύση του Κακού

AR2DH4M3K477

Οι εικόνες της φυσικής ομορφιάς που εμπνέουν τις αισθήσεις είναι πολύ σαγηνευτικές. Όλα όσα προσελκύουν τον άνθρωπο έχουν τη Θεία καθοδήγηση και το γήινο πειρασμό.
Η γήινη έλξη περιέχει τις επιθυμίες του Κακού. Επομένως, ο άνθρωπος βρίσκεται μεταξύ της θείας καθοδήγησης για την εξέλιξή του και του Κακού πειρασμού για την καταστροφή του.
Το πνεύμα λαμβάνει την απόφαση για την εξέλιξη ή την ανύψωση, ή για την παλινδρόμηση.