2.11 Φαινόμενα κατά τη διάρκεια του θανάτου

Στην αρχή, η ανακληθείσα οντότητα είναι σε μια κατάσταση παρόμοια με νάρκωση, έως ότου συνηθίζει το νέο περιβάλλον της. Μπορεί να κοιτάζει το σώμα της από ψηλά, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι έχει αφήσει το γήινο κόσμο.

Μερικές φορές μιλά στους ανθρώπους της και θλίβεται όταν δεν μπορούν να την ακούσουν. Στο τέλος, με τη βοήθεια του Άγγελου-φύλακα της, η οντότητα πείθεται να ακολουθήσει τον ψυχικό προορισμό της.

Ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση η οντότητα μπορεί να αισθανθεί τα συναισθήματα των οικείων της ανθρώπων. Εάν αισθάνονται έντονη θλίψη για θάνατο της ανθρώπινης οντότητας, την εμποδίζουν στην άνοδό της, επειδή δεν θέλει να τους αποχωριστεί.

2.10 Γέννηση και θάνατος

Η γνωστή έννοια του θανάτου είναι ο χωρισμός της ψυχοπνευματικής οντότητας από το φυσικό σώμα στο τέλος της γήινης ζωής.
Η ψυχοπνευματική οντότητα παραμένει αθάνατη, ενώ το σώμα αποσυντίθεται.
Η επιστροφή της ψυχοπνευματικής οντότητας στον Πνευματικό Κόσμο («στο σπίτι της»), θεωρείται ως αναγέννηση της οντότητας στον ουρανό, ενώ, η κάθοδος της οντότητας στο γήινο κόσμο, θεωρείται ως ο θάνατός της στον Πνευματικό Κόσμο, εφόσον η οντότητα αφήνει τον Ουρανό για να πάει στη γη.